Stanleymes

Bron:Column Youp van ’t Hek NRC 22.9.2012
Consent is een Twentse onderwijsstichting, die de basisscholen in Enschede en Losser beheert en die voor 45.000 euro onderwijsgeld een skybox in het stadion van FC Twente huurt. Ze noemen zelf de skybox liever geen skybox, maar een platform. Ze geven er door de week namelijk ook bijles. In welk vak ze bijles geven? Rekenen! Die lessen worden gegeven door hun voormalig bestuursvoorzitter Peter van Leeuwen, die onlangs bijna een half miljoen onderwijsgeld in zijn eigen hand drukte. De cursus heet Wacht! Geld! Het is wel leuk symbolisch dat deze cursus in een patjepeeërshonk als een skybox gegeven wordt.

Het bestuur van Consent vergadert trouwens wekelijks in een bordeel in Hengelo dat ze zelf liever geen bordeel noemen, maar een warme communicatieplek. Daar beslissen ze dan dat ze het melkgeld van de komende tien jaar investeren in derivaten. Dit gebeurt op advies van Drs. A.C.H. Bogaarts, directeur van de plaatselijke Rabobank Enschede en Haaksbergen, die ook in de raad van toezicht van Consent zit. Na de vergadering prikken ze meestal een vorkje in een sterrenrestaurant dat ze zelf liever geen sterrenrestaurant, maar een overblijflokaal noemen. Of ze …. 
lopen een rondje op de golfbaan, die ze zelf liever geen golfbaan, maar een fitnessplateau noemen. Het grappigste aan de stichting is hoe ze op hun website al het kromme recht lullen. Ze verschuilen zich achter nog een stuk of wat overheidsbedrijven, die ook lekker op onze kosten naar het voetballen in de Grolsch Veste gaan. Ze maken elkaar in wollige overheidstaal wijs dat het bij het bezoeken van de skyboxen vooral om het maatschappelijk rendement gaat. FC Rente dus.

Ondertussen denk ik veel aan mijn lieve vriendin Beatrix, die ik als republikein hoog acht. Zij zag deze week gebeuren waar ze al jaren bang voor was: haar politieke overbodigheid. Trix is een democraat in hart en nieren en ze is intelligent genoeg om de Kamer gewoon groot gelijk te geven. Het is gewoon gelul dat een niet-gekozen staatshoofd zich met de formatie bemoeit. Dat wist ze natuurlijk al jaren. Maar waarom ze nou vernederd moest worden door een verkenner. Padvinder Henkie in dit geval! Kamp is wel een leuke naam voor een verkenner.

Gisternacht belde ze mij. Woedend en verdrietig tegelijk. Ze moet vandaag die verschrikkelijke, 127 miljoen kostende, witte plastic botervloot van het Amsterdamse Stedelijk openen en vroeg zich af of ik haar portret van die Belg Luc Tuymans had gezien.

„Die wereldberoemde Belg”, sprak ze op bijna vomerende toon.

„Ik zie eruit als een jarenlang door Rob Oudkerk uitgewoonde straatjunk. En mijn ogen lijken wel persoonlijk door Badr opgemaakt. Dat het land van ons af wil omdat we niet meer van 2012 zijn snap ik, maar dat kan men toch ook anders zeggen?”

Ik raadde haar een stanleymes aan. Een vlijmscherp stanleymes. In haar tasje. Zij hoeft toch niet door een beveiligingspoortje. En als ze dan voor het schilderij staat moet ze, onder het oog van de honderden camera’s, toeslaan. Keihard en woedend toeslaan. Met lange halen. Het Stedelijk heeft overigens ervaring met stanleymessen. Ze zal overmeesterd worden en de beelden van haar arrestatie zullen de Tieten van Kate vervangen en de wereld overgaan. En iedereen zal haar gelijk geven. Groot gelijk. Over smaak valt wel degelijk te twisten.

„En als ik dan de bak in draai?” huilde ze zacht.

Ik stelde haar gerust en zei dat ik een advocaat ken, ene Bram M., die vanaf oktober oceanen van tijd heeft voor juridisch advies en haar wel door een kantoorgenoot vrij kan laten pleiten. Ik vertelde er wel bij dat ze die gozer vooraf heel veel inktzwart geld contant moet betalen. En dat haar zaak regelmatig bij die enge Albert in Boulevard komt.

„Heerlijk”, jubelde Trix opeens heel uitgelaten, „en dan word ik jouw collega. Dan eindig ik met een column in de Nieuwe Revu. Ik kan niet wachten!”